st. wachm. Józef Lupiński
(ur. 16 lutego 1899 r. w Lenartowicach, pow. Pleszew woj. poznańskie, zm 15 października 1945 r. w Garwolinie)
Ukończył szkołę powszechną w Lenartowicach w języku niemieckim wówczas był to zabór pruski, ale w domu mówiło się po polsku i kultywowało polskie tradycje. 10 lipca 1917 r. zostaje powołany do wojska, trafia do niemieckiego 99. pułku piechoty i zostaje skierowany na kilkumiesięczne szkolenie, po którym trafia, jako uzupełnienie na front zachodni.
9 października 1918 r. dostaje się do niewoli angielskiej a następnie przybywa do Francji do obozu jenieckiego. 4 kwietnia 1919 r. zgłasza się na ochotnika do tworzącej się w Louri Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera. Tam dostaje przydział do 4. Pułku Szwoleżerów mjr Franciszka Kościeszy – Ożegalskiego. 4 maja 1919 r. pierwsza grupa 4. pułku Szwoleżerów wyjeżdża koleją do Polski. 9 maja 1919 r. przekraczają granicę polsko – niemiecką w Zbąszyniu i zajmują kwatery w Makowie pod Skierniewicami. 19 września 1919 r. pułk wyjeżdża na front do wschodniej małopolski. Walczył pod Białą Cerkwią, Dubnem następnie pod Radzyminem w Bitwie Warszawskiej. 1 października 1919 r. pułk został przemianowany na 1. Pułk Strzelców Konnych i 27 maja 1921 r. zostaje skierowany do Ostrowi Mazowieckiej, następnie w styczniu 1923 r. ostatecznie przeniesiony do Garwolina gdzie zajmuje rosyjskie koszary 13. Pułku Dragonów. W maju 1926 r. brał udział wraz z pułkiem w „Przewrocie majowym” w Warszawie, dowództwo 1.PSK opowiedziało się wówczas za marszałkiem Józefem Piłsudskim. W wyniku tych walk zginęło 6-ciu kawalerzystów. W pułku zajmował kolejno stanowiska, od zastępcy dowódcy plutonu poprzez podoficera żywnościowego i ostatecznie kierownika kuchni.
W trakcie służby w 1. PSK dosłużył się stopnia starszego wachmistrza. W kampanii wrześniowej walczył z 1. PSK w składzie Warszawskiej Brygady Pancerno – Motorowej biorąc czynny udział, w walkach w obronie przepraw na Wiśle po ostatnią bitwę pod Tomaszowem Lubelskim. Po zakończeniu walk i uniknięciu niewoli w styczniu 1940 r. powrócił do Garwolina. Po trudach walk pozycyjnych na froncie niemieckim w I WŚ, niewoli angielskiej, kampanii wrześniowej oraz powrotu do Garwolina, zapada na gruźlicę. W wyniku tej choroby umiera 15 października 1945 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Garwolinie, sektor 3, rząd 2, nr grobu 19.
Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1918 – 1921, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę.
WS
Garwolin 3 sierpnia 1935 r.
Fot. Narcyz Witczak-Witaczyński
Narodowe Archiwum Cyfrowe
